تاریخ، زبان و فرهنگ چین

تاریخچه چین

چین علاوه بر اینکه پرجمعیت ترین کشور دنیا می باشد قطعا جزو پرنفوذترین آنها در زمینه‌ی سیاسی-  نیز می باشد. اما با اینحال مفهوم تسلط جمعی در کشور تعریف نشده است. به طور خلاصه، کشور چین در برهه‌هایی از زمان نفاق و تفرقه و در برهه‌های دیگر همبستگی و اتحاد ملی را به خود دیده است.

اولین باری که کشور چین و مردمانش زیر یک امپراطوری به صورت واحد و متحد با یکدیگر قرار گرفتند در زمان دودمان Qin Dynasty - از جمله بنیانگذاران دیوار چین- در قرن سوم قبل از میلاد مسیح بوده است. قدرت بعد از این سلسله به سلسله هان منتقل شد و امپراطوری آنها 4قرن به طول انجامید. پس از این سلسله چین دچار درگیری ها و هرج و مرج های داخلی می شود که متاسفانه زمان این درگیری ها کم نیز نبوده است. بعد از این کشمکش ها و جنگ های داخلی و تقسیم سرزمین ها؛ سایر امپراطوری‌ها نیز به روی کار آمدند و در نهایت دودمان چینگ نیز تا سال 1911 بر چین حکمرانی کردند، تا در نهایت جمهوری چین توسط سون یات سن تاسیس گردید.

ژاپن در سال 1937 به جمهوری خلق چین حمله وحشیانه‌ای می‌کند و آنچیزی که از کشور چین بعد از این جنگ 8 ساله باقی می‌گذارد، از یک طرف ویرانگی و از طرف دیگر درگیری و عدم اعتماد ملی‌گرایان و کمونیست‌ها به رهبری مائوتسه تونگ بود و همین اختلاف بین این دو دسته، باعث شکل‌گیری جنگ های داخلی شد. تا سرانجام در سال 1949 حزب کمونیست به پیروزی می رسد و جمهوری خلق چین را تاسیس می‌کند. در این زمان اتفاقات مختلفی نظیر رشد جمعیت، گرسنگی، فقر و قحطی از یک طرف، انقلاب فرهنگی ناموفق و ناکارامد از طرف دیگر و اشغال سرزمین های دیگر همانند تبت به وقوع می‌پیوندد. تمامی مورخان و افراد براین باورند که گرچه مائو فضاحتی همچون بی‌عدالتی و مصادره کردن زمین کشاورزان و ... را در کارنامه خود دارد اما نقاط بسیار مثبت همانند ایجاد یک کشور با اراده و قدرتمند و پیشتاز در بسیاری از موارد را نیز داشته است و آنچیزی که الان از چین باقی مانده است از دوران ریاست او بر این سرزمین پهناور بوده است. مائو در سال 1976 می‌میرد و چند سال بعد، جانشینش Deng Xioaping، با بی‌باکی و شهامت به کل مردم کشورش می‌گوید که عملکرد مائو 70% خوب و 30% بد بوده است. در پایان دهه 1980 اتفاقات مختلفی صورت می‌گیرد، دنگ ژیائوپینگ دست به یکسری اصلاحات مهم اقتصادی میزند اما در همین زمان ناپایداری اقتصادی، فساد دولتی، وضعیت بد سیاسی و ... همگی باعث تحریک و شکل گیری ناآرامی در سطح کشور می شود تا جایی که در ماه مه سال 1989 دانشجویان و کارگران در پی اعتراضات وسیع در میدان تیان جمع می شوند و ارتش به دستور دولت به این میدان می آید و شروع به سرکوب این اعتراضات می‌کند که متاسفانه تعداد بسیار زیادی از چینی‌ها جان خود را از دست می‌دهند و کشته می‌شوند. در دهه 1990 کسانی که در اوج قدرت بودند جابه‌جا شدند و افراد دیگری بر سرزمین چین حکمرانی کردند. جیانگ زمین در سال 1993 به ریاست جمهوری چین منصوب می‌شود و در این زمان نسل جدیدی از رهبران شناسایی می گردند. هو جینتائو نائب ریاست جمهوری کشور در سال 2003 ریاست جمهوری چین را به عهده می‌گیرد و نقش بسیار پررنگی در حرکت روبه جلو چین داشته است گرچه در همین زمان تمام مسائل و کشور تحت کنترل شدید دولت او بوده است اما در نهایت کشور چین را به یک قدرت اقتصادی مبدل می‌کند. بعد از او که البته رییس جمهور فعلی چین نیز می باشد، شخصی به نام شی جین پینگ است که در سال 2013 بر مسند قدرت می‌نشیند که اصل اول او مبارزه و ریشه کن کردن فساد است. همچنین او گام‌های زیادی در جهت بهتر کردن وضعیت بی‌ثباتی اقتصاد چین تا به امروز برداشته است.

آیا میدانید؟

    بیشترین تعداد مسیحی یعنی حدود 54 میلیون نفر در چین زندگی می‌کنند و بعد از چین ایتالیا کشور دوم دین مسیحی‌ها به شمار می‌رود.

    در سال 2013 گزارش شده است که پلیس چین در ناحیه سین‌کیانگ در حین گشت زنی به جای سگ از غازها استفاده می‌کند، چراکه این نوع از پرندگان به مراتب بهتر از سگ ها در حس شنوایی و روحیه جنگندگی ظاهر شده‌اند.

         سس گوجه کچاپ نامش را وام دار سس تند ماهی چینی Ke-tsiap است.

فرهنگ چین

دین و مذهب

در چین به طور رسمی خدا انکار می شود و بی دینی در آن رسمیت دارد. اما ادیان و فلاسفه‌ای که از گذشته در چین بوده، عبارتند از بودایی، تائوئیسم و کنفوسیانیسم. 100میلیون بودایی، حدود 60 میلیون مسلمان، 5 میلیون پروتستانی ( از جمله تعداد بسیار زیادی مسیحیت انجیلی) و 4 میلیون کاتولیک رومی – تاحد زیادی مستقل از کنترل واتیکان – در کنارهم در کشور چین زندگی می‌کنند.

قراردادهای اجتماعی

تفاوت فرهنگی ممکن است باعث ایجاد سوء تفاهم میان مردم محلی چین و گردشگران شود. توصیه می شود که گردشگران حتما در جاهایی که نیاز دارند سوال بپرسند تا راهنمایی های لازم را دریافت نمایند چرا که خود مردم چین به صورت داوطلبانه انتقال اطلاعات و دانش را انجام نمی‌دهند. در هتل ها، رستوران ها و ... معمولا از مهمانان می‌خواهند که نظرات، انتقادات و پیشنهادات خود را جهت بهتر شدن کار این بخش ها ارائه نمایند و به طور جدی نیز بر روی این نظرات حساب باز می‌کنند. فراموش نکنید اگر توسط جمعی دنبال شدید، ناراحت نشوید. این صرفا یک نوع علاقه‌ی چینی‌ها به بازدیدکنندگانی است که به نواحی دوردست چین سفر می‌کنند. چینی ها معمولا رفتار محافظه کارانه‌ای دارند و بیشتر متواضع هستند تا اینکه به دیگران انس بگیرند.

نام کامل این کشور جمهوری خلق چین است و این مورد باید در تمامی ارتباطات رسمی استفاده گردد. استفاده از کلمه "چین" به تنهایی در ارتباطات غیررسمی رایج است. اگرچه دست دادن متداول‌ترین شکل احترام گذاشتن به بازدیدکنندگان است، اما ممکن است رفتارهای دیگری در حین خوشامدگویی نظیر دست زدن را نیز ببینید که در اینجا بازدیدکنندگان نیز با دست زدن جواب خوشامدگویی آنها را می‌دهند. خشم و عصبانی شدن را بهتر است بازدیدکنندگان پنهان نمایند و از دعوا و مشاجره در محیط عمومی اجتناب کنند چرا که این عمل یک رفتار غیرحرفه‌ای و نادرست در چین می‌باشد.

در فرهنگ چینی، در هنگام مخاطب قراردادن افراد از نام خانوادگی‌شان به عنوان اولین کار استفاده می‌کنند. در زمان غذاخوردن نیز مهمانان باید کمی صبر نمایند تا صندلی مخصوص به آنها تعلق بگیرد و بعد برروی آن بنشینند و نباید در همان ابتدا شروع به خوردن غذا نمایند و باید کمی صبر کنند تا میزبان به غذا اشاره کند و غذاخوردن آغاز شود. در هنگامی که می‌خواهید با چاپستیک (چوبک غذاخوری) غذایتان را نوش جان کنید، حواستان باشد که آنها را به صورت عمودی در کاسه و پیاله برنجتان فرو نکنید چرا که این کار به معنی توهین به میزبان است و یکی از نمادهای مرگ می باشد. نوشیدن به سلامتی یکدیگر در وعده های غذایی امری معمول و رایج است. اگر یک چینی شما را به خانه‌اش دعوت کرد می‌توانید میوه، شیرینی و یا سوغاتی از کشور خودتان را برایش ببرید و باعث خوشحالی او بشوید. اگر هم قرار است به خانه دوستان و اقوام چینی خود بروید، دادن پول به بچه‌ها نیز امری عادی و باعث تشکر میزبان از شما خواهد شد. اگر در حال بازدید از جایی دیگر جز خانه همانند مدرسه، کارخانه و یا محل کار هستید، دادن کادویی که برای کشور مهمان است به خصوص هدیه‌ای که در کشور چین نباشد باعث خوشحالی زیاد و قدردانی طرف چینی می‌شود، مثل هدیه دادن یک کتاب در بازدید از مدرسه. تمبرها و هدیه دادنشان به چینی ها یکی از محبوب ترین هدیه ها به حساب می‌آید. جمع کردن تمبر در چین یکی از پرطرفدارترین سرگرمی ها در این کشور تلقی می‌شود. همچنین یک هدیه خوب برای راهنمای رسمی، یک کتاب مرجع غربی در چین است.

پوشیدن لباس‌های معمولی (نه خیلی جلف و زننده) معمولا در همه جا پذیرفته است. همچنین پوشیدن لباس‌های برهنه مشمول جرم می‌شود. بازدید کنندگان باید دقت داشته باشند از اظهارنظر سیاسی و عقیدتی در چین اجتناب نمایند.

عکس برداری: عکاسی از مکان های مورد علاقه همانند جاذبه های تاریخی و چشم اندازها امکانپذیر است فقط پیش از عکسبرداری از تاسیسات نظامی، ساختمان های دولتی و سایر اماکن مهم حتما توجه نمایید که اجازه عکسبرداری را کسب نمایید و سپس نسبت به عکاسی اقدام نمایید.

زبان در چین

زبان رسمی چین، زبان ماندارین است. در این میان بسیاری گویش محلی خاص خود نظیر کانتونی( تعداد این افراد زیاد است)، شانگهایی، فوژویی، تایوانی، Xiang، زبان چینی گن -در جنوب کشورچین- را دارند. مغولستان، تبت و سین‌کیانگ که از نواحی خودمختار هستند به زبان و گویش رسمی خودشان صحبت می‌کنند. وضعیت ترجمه و خدمات مترجمی شفاهی خوب است. بسیاری از راهنماها در هتل ها قادر به صحبت به زبان انگلیسی نیز هستند. این درحالی است که رانندگان تاکسی حتی در شهرهای بزرگ نیز انگلیسی نمی‌توانند صحبت ‌کنند.